بررسی اثر مودهای بالا در روش طراحی براساس عملکرد

در سالهای اخیر طراحی لرزه ای سازه ها تحت ارزیابی انتقادی تازه ای با تاکید بر تغییر معیار طراحی از مقاومت به عملکرد قرار گرفته است . در طول 70 سال گذشته یعنی دوره ای که محاسبات خاص طراحی لرزه ای وارد آیین نامه ها شده است به مقاومت و عملکرد بصورت دو مفهوم یکسان نگریسته می شد در حالی که در 25 سال گذشته بتدریج این دیگاه بر اساس این واقعیت که افزایش مقاومت ممکن است با عث افزایش ایمنی و یا کاهش خرابی نشود دستخوش تغییر شده است که اکثر قریب به اتفاق سازه های معمولی هنگام زلزله وارد ناحیه غیر خطی می شوند در این ناحیه بدون تغییر قابل توجه در نیروی برشی آسیب پیش رونده در سازه بوقوع می پیوندد. لذا طراحی لرزه ای سازه ها بر اساس نیرو که روش متداول در آیین نمه ها می باشد نمی تواند به تنهایی مبنای مناسبی برای طراحی و کنترل عملکرد لرزه ای سازه باشد. براساس نیاز به روش های نوین که بر مبنای تحلیل غیر خطی استوار باشد و بوسیله آنها بتوان رفتار لرزه ای و مکانیزم خرابی در سازه را بطور واقعی تر مورد بررسی قرار داد بیش از پیش احساس می شود بر این مبنا فلسفه نوین طراحی بر اساس عملکرد در حال شکل گیری و و گسترش است ک در ان از روشهای ساده انالیز استاتیکی غیر خطی برای تعیین رفتار سازه در ناحیه غیر خطی استفاده می شود. براساس فرضیات حاکم بر تحلیل استاتیکی غیر خطی پاسخ سازه توسط مود اصلی کنترل می شود و شکل مود پس از تسلیم سازه ثابت می ماند. هر دو این فرضیات پس از تسلیم غیر واقعی هستند اما طبق بررسی های انجام شده تقریب بعمل آمده برای سازه های منظم کوتاه و متوسط در حد قابل قبول است لیکن در سازه های بلند و سازه های نامنظم که اثر مودهای بالا در آنها غیر قابل صرف نظر کردن است تقریب ناشی از این فرضیات زیاد خواهد شد. در این پایان نامه ضمن بررسی روش های موجود برای انجام تحلیل های استاتیکی غیر خطی سازه ها روش dpa به عنوان یک روش جدید برای در نظر گرفتن اثر مودهای بالاتر در ارزیابی عملکرد لرزه ای سازه های بلند معرفی و مورد بررسی قرار گرفته است